Mianzi

Als je werkt dan heb je het soms druk - zoals de afgelopen weken die de aanloop waren naar onze wedstrijd voor leden van de club.

En dat heeft dan weer alles te maken met het volgende: Mianzi

Dat zich in het Engels laat vertalen naar 'Face' en in het Nederlands misschien nog het beste als 'reputatie'. Maar we kennen bijvoorbeeld ook het begrip van 'gezichtsverlies.

En dat is hier best belangrijk heb ik gemerkt. Natuurlijk kennen we in Nederland ook normen en waarden die van belang zijn voor je reputatie. In China gaat dat een stap verder, is erg subtiel en soms onwijs opzichtig. Denk aan het hebben van een vette sportwagen, dat is absoluut aan de wereld laten dat je een hoge status hebt. En status is weer iets dat een directe link heeft met Mianzi. Dat Mianzi ook gaat over omgangsvormen en die omgangsvormen van de sportwagenbezitters kan nogal lomp zijn is typisch... want ja: je bent rijk, hebt status dan kan je anderen best afblaffen. Hierarchie speelt dus ook een rol.

Wij hebben klanten die rijk zijn, paardensport is voor de gewone man niet haalbaar. En onze dames op kantoor hebben het er maar druk mee. Niet alleen alle administratie maar ook zijn ze soms uren of dagen (via Wechat) in gesprek met de klant. Bijvoorbeeld omdat zoon of dochter niet snel genoeg leert. En of de instructeur dan even flink door wil pakken. Niet alle ouders zien dat hun kind eigenlijk heel erg moe is na 6 dagen school, of best wel bang van het paard, of paardrijden eigenlijk niet leuk vind.

Bovendien zit er in de Chinese cultuur nog een soort voorliefde voor militaire praktijken. Ik zag de kinderen laatst op een schoolplein in keurige rijen van 4 marcheren in hun uniformpjes. En mijn leerlingen weten soms werkelijk niet wat ze moeten doen als ik zeg dat ze mogen kiezen of ze een volte of gebroken lijn willen rijden.

Aan het paardrijden hangt dus een groot label van prestige, en dan organiseren we nog een wedstrijd ook. Hartstikke leuk omdat als je wint die bokaal en het certificaat erg goed staan in de Mianzi-etalage.

Vijf weken geleden al is de voorbereiding begonnen, de proefjes worden uitgedeeld. In de les oefenen we zorgvuldig alle oefeningen. En ook de deelnemers verschijnen ineens consequent voor hun les. Bovendien worden er lessen bijgeboekt, extra privéles voor iedereen die een bokaal wil bemachtigen is essentieel lijkt het. Want als je maar genoeg investeert dan komen de prijzen vanzelf. Voor mij en mijn collega's is het dus aanpoten, en de diverse proefjes kunnen we uit ons hoofd citeren nu.

Op de grote dag ben ik het jurylid. Waar ik met lekkere Hollandse nuchterheid aan de slag ben gegaan. Uiteraard rekening houdend met de rijvaardigheid van de ruiter en niet met het paard. Want we hebben ook best moeilijke pony's. De ruiter die probeert naar rechts te sturen terwijl de pony stout links gaat zal daar niet op worden gestraft.

En na een lange dag vol zenuwen, gezichtjes waar de spanning op af stond te lezen en verwachtingsvol publiek (ouders). Kom ik vanachter de jurytafel en is het tijd voor de prijsuitreiking. Met flinke bekers, Hollandse rozetten, een heus certificaat en van die mooie witte blokken voor de nummer 1, 2 en 3.

Maar dan... dan kan het zijn dat je geen prijs hebt. Of zelfs net niet genoeg punten voor het volgende niveau. Of je bent laatste.....
De arme verliezertjes in dikke tranen, want hun verwachting was zó hoog... Of was het de verwachting van de ouders? Dat laatste speelt een té grote rol. Want volgens mij leren veel kinderen niet dat het niet erg is om een keer niet te winnen. Dat een tegenslag(je) - want we hebben het over een hobby hier- hoort bij het leven. En dat je er mag zijn, hoe goed of slecht je het ook doet. Gelukkig zie ik ook ouders die dat wel begrijpen. Maar in de nasleep van de wedstrijd zijn er ook een paar ouders die absoluut ontevreden zijn en dan gaan klagen bij onze grote baas. Want die kan natuurlijk de resultaten beïnvloeden. Maar het gebruik van Mianzi (of in dit geval eigenlijk Guanxi - relaties) ofwel vriendjespolitiek past niet in onze Nederlandse werkwijze.
Best wel lastig, die cultuurverschillen.