China

Dag lieve mensen!

Zoals beloofd een reisdagboek online! Vorig jaar al was ik in China, en nu zit ik er weer. Hoe dat allemaal kan? Lees dan even mee met mijn reisdagboek uit 2017:

De passie voor paarden brengt me zoveel moois. Zoals mooie reizen. Na Spanje, Zweden, Canada zat ik in 2017 ‘ineens’ in China.
China is een bijzonder land, de ontwikkelingen buitelen over elkaar heen en de contrasten zijn groot. Arm, rijk, nieuwbouw en sloppenwijk, Aziatisch en Westers, alles loopt door elkaar.

Het avontuur begon bij een gesprek met Chinese meid die naar Nederland is gekomen om te studeren en nu een bedrijfje heeft om de zakelijke wereld van Nederland en China met elkaar te binden. Dat ging in eertse instantie vooral over bloembollen etc. Maar de paardensport kwam al snel om de hoek kijken.
Paardensport (behalve het paardenracen) is nog maar heel recent op gang gekomen. Ze lopen tegen een aantal problemen aan. Ten eerste zijn er geen paarden, behalve racepaarden en kleine pony’s (mongools ras) is er niets. Vervolgens zijn er geen facaliteiten, de stallen en maneges schieten daarom uit de grond. Met name in de stedelijke gebieden. 
Tot slot ontbreekt het aan kennis. Hoe je een paard moet houden, rijden, verzorgen. En het hebben van dierenartsen, hoefsmeden, opleidingen, voer en materialen. Het is lastig te krijgen en dun bezaaid. Terwijl de ambitie om mee te komen met Europa in prestaties gigantisch is. Logisch dat de Chinezen in Nederland terecht komen om daar paarden, materialen en kennis te halen. Nederland staat bekend om zijn goede prestaties in de sport, plus onze goed ontwikkelde structuur, faciliteiten, prestaties en.... onze kennis.

Ik kon haar helaas niet helpen voor langere tijd en we spraken af contact te houden. Al vrij snel stuurde ze me een bericht, met enige spoed zocht ze iemand die twee weken naar China wilde gaan om de opening van een manege bij te wonen en uiteraard te helpen met dat eerste begin van het bedrijf.
Ik ben niet alleen - blijkt als ik naar Hong Kong vlieg - Trix, een jonge Nederlandse springamazone gaat ook mee. Ze blijft zes weken op een manege in Nanning (zuidwest China) om daar ponylessen en springles aan volwassenen te geven. En ik mag een paar dagen met haar mee.
Na meer dan 25 uur reistijd kunnen we eindelijk in een bed slapen. De volgende ochtend zien we de manege. Een eenvoudig geheel van een rijveld, weide, (super)klein binnenbakje, 6 paardenstallen en 20 ponystalletjes gebouwd van wisselend materiaal. De meeste dieren staan er best verzorgd bij, al ziet het geheel er wat onbeholpen uit. Het valt me mee maar de Nederlandse standaard is het nog lang niet.
We zien al een zestal ruitertjes op een pony rondstappen. En onze tolk vraagt ons wat ons plan is. Euhm.... geen idee natuurlijk. Want hoelang duurt de les? Wat kunnen ze al? Spreken ze Engels? Na wat ongemakkelijke momentjes beginnen we maar ergens. Onszelf voorstellen, kindernamen leren. Leve de jeugd, ze spreken Engels!!! Met pionnen maken we een rijbak op het veld. Na wat sturen en rondrijden zien we al snel dat we veel kunnen gaan uitleggen en oefenen.
Dat men hier fanatiek is leren we al snel. Voor deze kinderen is het twee keer per dag twéé uur paardrijles. Wij kiezen om het eerste uur wat serieuzer te oefenen en het tweede uur een spel te spelen. Zolang het niet regent tenminste: het regenseizoen gooit nog wel eens roet in het eten. In eerste instantie gaat iedereen dan zitten wachten tot de regen ophoudt. Wij praktische Hollanders hebben een beter idee: Theorieles! Al snel staan we in de binnenbaan uitleg te geven over zadels, hoofdstellen en de anatomie van een paard.

De springruiters zijn zelf ook instructeur (er zijn in totaal vijf zgn. ‘coaches’) en alle coaches spreken Niks, niets, nada, niènte Engels. Ze moeten het doen met wat ze van ons zien en wat onze tolk (als ze er is) doorgeeft. 
Had ik al gezegd dat ik niet echt een springruiter/kenner ben? Nou, hier in China ben ik zo ongeveer hoogleraar. Gelukkig ken ik de theorie, en heb ik in een ver verleden een beetje gesprongen. Het niveau van de ruiters is laag. Wat ze wél hebben zijn twee goede paarden. Samen met Trix helpen we de twee met het zien van afstanden, het wisselen van galop, het recht aanrijden op een sprong etc. Ik doe de theorie en meestal de uitleg en Trix stapt af en toe te paard om iets voor te doen. Ook de springruiters willen in de ochtend én de middag trainen euh... We dringen aan op een rustdag. Paarden hebben ook een vrije dag nodig.
Wijzelf hebben iedere middag een siesta. Na de lunch - chinese rijsttafel – kunnen we 2 uur rusten. Boekje lezen of blijslapen, internet doet het maar sporadisch. Het is echt té warm om buiten te zijn.
Het weer? Tropisch warm, boven de 30 graden en met een enorm hoog vochtgehalte en dagelijks wel een grote (onweers)bui. Veel bewolking en zodra de zon schijnt is het bijna niet te doen. Must haves zijn een pet (met logo van de ponyclub!), zonnebrand of lange mouwen, en een flesje water. Er wordt goed voor ons gezorgd.

De manege en hotel liggen op een groot terrein met visvijvers, een zwembad, speeltuin, schietbanen, schaakclubs en meer. In het midden een grote kantine waar we in de ochtend thee, een omelet en broodjes krijgen - van deeg waar wij Bapaobrood van kennen-. De Chinezen zelf eten trouwens een warme maaltijd, we zijn blij dat wij dat niet hoeven.
Want eten, dat kunnen ze hier wel! De lunch is een rijsttafel met soep en diverse schotels van vis, vlees, tofu en groenten. Gewokt en op smaak gebracht met soms een sausje. Opvallend is dat het heel vers is en heet gebakken of gekookt. Men eet hier alles! Vissenkoppen, kippenklauwtjes en orgaanvlees gaan gewoon mee de pan in. Ik vind het minder gruwelijk dan tevoren gedacht en er zijn ook schotels tussen met keurig gesneden biefstuk of kip. We proberen veel maar lusten niet altijd alles. Gelukkig kan je kiezen en delen.

De tweede week vertrek ik naar de nieuw te openen manege in ShenZhen. Dat het een drukke stad is wordt meteen duidelijk, hier pas je namelijk met 15 man in een lift. Bovendien is Shenzhen een moderne stad met relatief veel rijkdom. De dame die me ophaalt heet Diane, een zakenvrouw die heeft geinvesteerd in de manege die nu zal openen. In de avond eet ik met de eigenaar (voormalig hersenchirurg) en het personeel. Nu wordt ook duidelijk dat het gaat om liefhebbers van het boogschieten te paard. Een sport die in Nederland nu minimaal bekendheid krijgt. China heeft er een rijke geschiedinis in, mede vanwege de oorlogsbanden met Mongolië zou je kunnen zeggen dat het boogschieten te paard hier is uitgevonden.
De manege is nog niet af, ik wordt er daarom ver van weg gehouden de eerste dagen. Ik mag wel heerlijk de toerist uithangen in de stad. Maar ik wil toch de manege bekijken, nou vooruit! Ik arriveer in een lege fabriekshal net achter mijn appartement. Midden in de ‘wijk’. Binnen wordt druk geschilderd en in de hal hangen al prachtige metershoge afbeeldingen van ruiters en paarden. De stallen zijn slechts muurtjes, de binnenbaan liggen hoopjes grond die ooit een rijbodem moeten worden. De rest is kaal en leeg.
Hier leer ik alweer iets van de Chinese cultuur kennen. Men geeft aan keihard te werken, maar de Hollandse efficientie ontbreekt. Drie man kijkt toe hoe een vierde een ventilator ophangt. En in het museum zit men meer dan dat men in actie is. Ik zal de manege niet zien opengaan....
De rest van de dagen regent het flink en vul ik met het maken van een opzet voor een rijcursus voor beginners. En verder nog maar eens een dagje winkelen, Aziatisch eten en verkennen van de stad. 

Inmiddels (aug 2017) ben ik bijna thuis, een enorme ervaring rijker en de vraag of ik nog terugkom? De behoefte aan goed opgeleide instructeurs is groot!