Shanghai 2018

Mijn trip naar China in 2017 maakte indruk! De bijzondere cultuur, de razendsnelle ontwikkelingen, de liefde om beter te worden in de sport, het heerlijke en gekke eten, de eindeloze ambitie van de mensen en hoe nuttig ik me voelde als paardenmeisje uit Nederland.

Maar ja, ik heb alles in Nederland: baan/huis/liefde/familie/vrienden/zekerheid. En ook de verschillen met Nederland spelen mee. Want zakendoen gaat hier anders, het is altijd druk en herrie in de grote stad, je bent vaak afhankelijk van een tolk, alles rondom paarden werkt hier anders en de vraag is in hoeverre men je adviezen oppikt. Dus in eerste instantie besluit ik dat het tripje van twee weken voldoende was.

En dan loopt het toch weer anders dan gedacht, je spreekt wat mensen over je ervaringen, je oog valt op artikelen over paardensport in China, en je naam valt als er een vacature is. Dat het dit keer gaat over maanden i.p.v. weken is even slikken. Maar ik ben nog jong, ik krijg steun van mijn omgeving en het klinkt allemaal positief.

Het gaat om een rijschool die is gevestigd in Shanghai en al een paar jaar onder leiding staat van een Nederlandse. De combinatie van een westerse stad en een plek waar ze al bezig zijn met Nederlandse bedrijfsvoering geeft de doorslag. 

Ik reis met Martine heen, zij heeft de rijschool al vanaf het begin geholpen als manager en instructeur. We komen aan in de avond en starten de dag erna met een rustige dag zonder veel lessen. Ik krijg een rondleiding en neem alles in me op, paardennamen, werkroutines, waar ik op moet letten etc.
Het team bestaat uit kantoormeiden, en vier zogenaamde coaches – zij verzorgen de paarden en geven paardrijlessen. Ook voor de stallen en de kantine is er iemand in dienst. 

De rijschool staat in een klein ‘park’, niet zozeer gras en bosrijk maar veel groen en een aantal gebouwen met o.a. een bejaardenhuis, hotel en een compleet trouwcentrum. Het is niet heel groot maar wel rustig, ondanks een snelweg en vliegveld naast ‘de deur’. 

Wij verblijven in een appartement bovenin een van de gebouwen. Eenvoudig (denk: wit, tegelvloer, kleine ramen, weinig meubels) maar netjes, ieder een eigen kamer en gedeelde keuken en badkamer. 

De ochtend begint rustig, de lesindeling van die dag wordt gemaakt op kantoor. Daarna is het tijd om zelf wat te rijden. Soms is het prettig om de manegepaarden een beetje bij te rijden zodat ze soepel, braaf en scherp blijven. Ook staan er een paar hele goede Nederlandse paarden, die worden bijna niet gebruikt voor lessen en rijd je dus meestal zelf. 

De namiddag en het weekend zijn best druk, er worden zowel privé als groepslessen gegeven. En het niveau is nog niet erg hoog. China leert de paardensport natuurlijk nog maar nét kennen. Paardrijden is hier ontzettend prijzig, alleen de rijkste mensen kunnen zich rijles veroorloven. Ik zie dan ook met regelmaat dure auto’s op het parkeerterrein staan. 

Ik kijk mee met de lessen, hoor van Martine alles over haar manier van werken. Ze legt uit waar ik op moet letten en zo langzaam aan ga ik steeds meer zelfstandig doen. Het is gezellig, de meeste collega’s verstaan en spreken Engels en er wordt goed voor mij en Martine gezorgd. Ook de eigenaar van de manege (en mijn baas) is erg aardig.

Ik geloof dat ik me wel thuis voel op deze plek!