Een berg van 166 verdiepingen!

Men neme een auto, gooi de kofferbak vol met alles wat je denkt nodig te hebben - en nog wat meer - En we gaan 10 dagen de weide wereld in!
Te beginnen met twee dagen tussen de bergen, waar ik heb afgesproken met Kathi (Oostenrijk) en Johan (Frankrijk) die al een dag eerder waren gearriveerd. Gewapend met een berg kleding, een rugzak vol proviand en een lichtgewicht slaapzak de oude schoolbus in. Waar de chauffeur verbaasd is over mijn lichte bepakking voor 2 dagen en vervolgens verteld over wind, regen, vorst, sneeuw, beren en andere gevaarlijke zaken in de bergen. Meerdere malen heb ik op het punt gestaan mijn missie te annuleren!

Maar wat ben ik blij dat ik dat niet heb gedaan! Kathi, Johan en alle andere mensen die verblijven in de Alpine Hut zijn geweldige mensen! Deze hut staat letterlijk tussen de bergen, en als de bus stopt met rijden (ik reed mee met de laatste) ben je 12 kilometer of 2,5 uur lopen van de dichtstbijzijnde parking, Slapen doe je met 8 man op een rijtje op een groot matras, de wc staat tien meter verderop in een hutje, water haal je uit een beekje en moet worden gekookt en het blijft alleen warm als je de kachel opstookt met wat hout.

Na de kennismaking onder het genot van oploskoffie spullen pakken en gaan. Wij gingen de Alpine route lopen, naja lopen… klimmen, klauteren was af en toe beter op z’n plek! De eerste 2 kilometer 500 meter omhoog, om een idee te geven hoe steil dat is: een gebouw van pak ‘m beet 166 verdiepingen op, we hebben er twee uur over gedaan! Met de nodige stops – en de vraag “waarom?” - om op adem te komen, we zitten immers rond de 2500 meter tegen de tijd dat we boven zijn, en dat betekent ijle lucht. Hijgend als een paard staan we dan bovenop een bergpas, waar de jassen weer aankunnen en de muts op: koud! Maar je vergeet die hele klim meteen!

De rest van de route was waanzinnig, langs een soort trap van meertjes, over een hoop rotsen en keien waar godzijdank af en toe een blauw tekentje aangeeft dat je nog goed gaat. En ja we zijn een paar keer verdwaald, in het beste geval zijn we gewoon recht naar beneden geklommen waar we andere hikers zagen lopen, klauteren moet je toch… Het landchap verandert vaak, de rotsen en keien veranderen van groen naar zwart, grijs, rood, en gaan over in een pad naar beneden het bos weer in.

Bij de hut is het vervolgens een enorme luxe, wat kunnen noodles en een bak thee goed smaken! Iemand speelt gitaar, we gooien nog een blok hout in de kachel, en met dit bonte gezelschap is het een ontzettend gezellige avond, met als hoogtepunt het Noorderlicht aan de hemel!