II KII TAM MI KSIS TSI KO

Nee, dit is geen fout, en er liep geen kat over mijn toetsenbord... Dit is de taal van de Blackfoot Indianen en hier staat: "Het is een mooie dag"
En wat een mooie dagen hebben we hier!!!
Voorlopig schijnt de zon nog veel, regent het amper, is het in de nachten koud met regelmatig nachtvorst, warmt het overdag op naar 18 tot 25 graden en waait het amper of juist heel hard.

Niet alleen het weer maakt het prachtig, de uitzichten hier blijven waanzinnig. Hier op de boerderij, waar je vanaf de heuvel heel ver kan kijken.. maar ook vanuit de auto, vanaf de foothills tegen de Rockies aan en natuurlijk vanaf de bergen zelf!
En ik kan het nu weten want ik ben helemaal boven geweest!
Of ik meeging op een 8 uur lange hike in de bergen vroeg Donna. Ja natuurlijk! Totdat ik zag dat het best wel een klim zou worden... mijn spieren begonnen al te verzuren bij het idee van uren steil omhoog sjouwen.

Ik dacht, laat ik zaterdagmiddag even warmdraaien in de foothills waar de geschiedenis van het land ligt. De indianen hebben Noord-Amerika lange tijd voor zichzelf gehad. En hun manier van leven was indrukwekkend! De jacht op de grote bizons die hier graasden werd zorgvuldig voorbereid maar was slim. Zonder paarden en goede wapens werd gebruik gemaakt van de natuur zelf. Een kudde werd vanuit het dal naar een klif gelokt en er vervolgens overheen gejaagd. Met tientallen tegelijk soms, waardoor een hele Blackfootstam de winter kon overleven.
De Head-Smashed-In Buffalo Jump is werelderfgoed, het museum is bijna onzichtbaar in de rotsen verwerkt, en de klif zelf, tien meter hoog, illustreert het verhaal. Van de jacht, naar de tradities van de Blackfoot indianen, de komst van de blanken en de archeologie van de opgravingen. "Head Smashed In" leent zijn ietwat curieuze naam trouwens aan de legende van een jongen die dacht onderaan tegen de klif te kunnen staan om de bizons te zien vallen, en dat liep ongelukkig af...

Van die tien meter hoogte naar 2,5 kilometer - want ik laat me niet kennen natuurlijk - half 6 de wekker op de zondagmorgen, en om half tien stonden we aan de voet van onze klim met de rijp nog aan de takken.
De planten kleuren inmiddels al geel en rood, en met iedere bocht omhoog een nieuw uitzicht. Ja het liep ophoog, en bleef maar stijgen, het bleek echter heel goed te doen, tot we op het punt waren waar geen boom meer wil groeien.
Een miezerig smal paadje dat amper horizontaal te noemen is op een helling van 50/60 graden bestaand uit losse stenen. Zo af en toe glijden er wat steentjes onder je voet vandaan de diepte in: Knettergek.... Maar wat Gaaaf!
En dan sta je on top of the world! Ik ga niet eens proberen om het te omschrijven.. Ik kan maar één echt advies geven: ervaar het zelf ;-)

Tijd voor de foto's, die laten het hopelijk een beetje zien!